خانه ی بی سقف و ستون ِ چوبک

---

به دنیا آمدم اما ...

به دنیای شما ، نه !

خانه ی بی سقف و ستون ِ چوبک...

 در باب اعتراض اکبر گلپایگانی به محمدرضا شجریان   مصاحبه اخیر اکبر گلپایگانی با روزنامه قانون در چند روز گذشته به محل بحث و تبادل نظر میان اهالی موسیقی ایرانی بدل شده و با نظری حتی گذرا بر مصاحبه مذکور می توان علت این مایه از جلب توجه را دریافت، آنجا که بار دیگر یکی از چهره های به اصطلاح پیشکسوت عرصه هنر تیشه ی تخریب  بر ریشه ی یکی دیگر از همقطاران خود فرود آورده است. همچون چند هفته قبل، آنگاه که در جشن منتقدان سینمای ایران این جمشید مشایخی بود که در برابر جمع قیام و تیغ ِ زبان برون از نیام کرد در اعتراض به عزت انتظامی. اینگونه مجادلات اگرچه برای عموم مردم هنوز دارای جذابیت و در خور ِ بذل توجه است اما برای کسانی چون نگارنده این سطور از اساس فاقد اعتبار و ارزش بوده و خواهد بود. بنابراین نمی خواستم به سوی این معرکه گیری اخیر اکبر گلپایگانی قدمی و در مقام تبیین و توضیح آن قلمی بردارم، اما فی الواقع اقتران این غائله با زادروز محمدرضا شجریان علت نگارش این وجیزه است و بس ... لب لباب سخنان اکبر گلپایگانی درباره کسانی چون هوشنگ ابتهاج،محمدرضا شجریان،محمدرضا لطفی و حسین علیزاده چیزی جز این نیست که اینها "آلودگان به سیاست" ، "یکه تازان عرصه ی فرصت طلبی و منفعت طلبی" ، "متمسکان به ریسمان سیاست جهت شهرت طلبی" ، "توده ای و حزب الهی" و ... هستند. و در سوی دیگر میدان ِ هنر این اکبر گلپایگانی ست ک خانه ی بی سقف و ستون ِ چوبک...

 "روز مولانا"ست و هدیه ی من به مولانا هدیه ای بسیار با ارزش است ... در "سماع" دستی به سوی افلاک است و دستی دیگر به سوی خاک ... از آسمانیان می گیرند و به زمینیان می دهند ... من نیز در سماع این روز، هدیه از آسمان ِ از ستاره ی معرفت لبریز ِ مولانا می گیرم و به زمین ِ عشق خیز ِ هم او می دهم ... و خطاب به او از زبان ِ خودش چنین می خوانم ؛ همه را بیازمودم ... ز تو خوشترم نیامد چو فرو شدم به دریا ... چو تو گوهرم نیامد ... این هدیه را از اینجا نیز با شما در میان می نهم ... خانه ی بی سقف و ستون ِ چوبک...

 تقارن تاریخی قابل تاملی ست پنجاهمین سالمرگ ارنستو چگوارا و سالگرد شهادت حسین بن علی. در تاریخ سیاسی ایران ِ معاصر و مشخصا از میانه دهه 40 خورشیدی، بسیاری از مبارزان سیاسی در اردوگاه "انقلابیون مذهبی" از یک سو و "مارکسیستهای ایرانی" از دیگر سو در همان دوران کوشیدند تا از چگوار پلی به حسین و از سیئرا مائسترا نقبی به کربلا بزنند. در این میان آن عده از علمای دین که عالم به بسط اینگونه جهالتها بودند نیز بواسطه ی مواضع سیاسی ِ مبتنی بر شرایط آن روزگار، قلم غلاف کردند تا عامل ِ کُندی تیغ ِ انقلابیون بر علیه حکومت وقت نباشند ... این تیغ البته از نیام به در و منادی قیام ِ حسینی بر اساس مشی چگوارا بر علیه "یزید زمان" شد ... پروژه ی "چگوارای حسینی" البته جانمایه مبارزات سیاسی آن روزگار بود، چرا که نه تنها مبارزان ِ سیاسی ِ مسلمان یکی پس از دیگری و در خلوت و جلوت و آشکار و نهان در نمازشان خم ابروی مارکس به یاد می آمد و از این حالت محراب به فریاد ، بلکه حکومت وقت نیز علیرغم تمامی غفلتهای غالی در آن روزگار به غایت ِ این اقتران به خوبی پی برده بود، اقترانی که از آن تحت عنوان پیوند "سرخ و سیاه" نام می برد. با اینهمه ادعای نسبت و تناسب و ارتباطی از این دست میان چگوارا و حسین بن علی، آیتی دیگر در راستای اثبات عدم شناخت "مشبه" و "مشبه به" و البته اصل تشابه از جانب این جماعت بود و بس ! و این پرده از خانه ی بی سقف و ستون ِ چوبک...

 ویدئویی که امروز در بخش ویدئوها منتشر کردم، بخشی از فیلم "قصه ها" ساخته رخشان بنی اعتماد است ؛ فیلمی بسیار سطحی،شعاری و ضعیف ... اما حکایت این بخش از فیلم، چیز دیگری ست ... حکایت این روزها و این روزگار من است این بخش از فیلم ... به ضمیمه این 2 بیت که در همین حال و هوا امروز قلمی شد ؛ ای دل چنین شکسته و ویران چه می کنی ؟ در شام ِ شک به بستر ایمان چه می کنی ؟ از ازدحام جهل رقیبان چو بگذری با تیر طعنه های رفیقان چه می کنی ؟ خانه ی بی سقف و ستون ِ چوبک...